فاجعه نهفته نپال: کودکان گرفتار در مناقشه
کودکان نپال، گرفتار در خشونتی که بیش از 10 سال است این کشور را فراگرفته، قربانیان غالبا نادیده گرفته شده جنگ جاری شدهاند، قربانیانی که فقر و بدرفتاری رنج آنان را تشدید میکند.
موضوع اصلی
نپال، کشوری فقرزده و فاقد دسترسی به دریا که بیشتر برای گردشگری و کوهنوردی معروف است، با بحران سیاسی اخیر خود در حالی که تلویزیونها با پخش عناوین و تصاویر رویدادهای چشمگیر خیابانهای شهر کاتماندو، پایتخت آن، تمرکز میکنند، بار دیگر در معرض توجه رسانهها قرار گرفته است. با این حال، همچنان که پیشتر در پخش خبرهای مربوط به مبارزه بین شورشیان مائوییست علیه نیروهای دولتی انجام میشد، در این ابراز علاقه فراوان به مسائل نپال، باز هم توجه چندانی به مساله کمتر شناخته شده این کشور، یعنی رنج کودکان نپالی نشده است.
در نتیجه بحران نپال، حقوق کودکان نقص و هر روز زندگی آنان به شدت مختل میشود. براساس گزارش سال 2005 گروه «کارگران کودک در نپال» به نقل از یونیسف برآورد میشود بیش از 40 هزار کودک نپالی در جریان قیام مائوییستی آواره شدهاند. دهها هزار کودک به وسیله مائوییستها دزدیده شده و در دوره های کوتاه مدت از نظر سیاسی مغزشویی شدهاند. بعضی از این کودکان سپس به عنوان نیرو یا میلیشیای مائوییستها استخدام شدهاند. آموزش و پرورش، به ویژه به علت بستن اجباری مدارس در جریان اعتصابها، آسیب دیده و طول سال تحصیلی در بعضی از مناطق به نزدیک نصف کاهش یافته است. معلمان را تهدید و به آنان حمله میکنند و حتی کشتهاند. از مدرسهها در مناطق دچار مناقشه برای تشکیل جلسات سیاسی و برگزاری جلسات مغزشویی استفاده شده، آنها را بمباران یا حمله کرده و بعضی از آنها را به سربازخانه تبدیل کردهاند. همچنین گزارشهایی در دست است که در داخل و اطراف ساختمان ها و زمینهای بازی مدارس، مین و سایر وسایل انفجاری انبار کردهاند. یونیسف و شرکای آن، درواکنش به این وضع، از همه طرف ها در نپال خواسته اند تضمین کنند به مدرسه ها و کلاس ها سلاح و مواد منفجره نبرند و از نظر سیاسی آنها را به عنوان بخشهای بی طرف به حساب آورند، در آنها کودکان را از نظر سیاسی مغزشویی نکنند، دانش آموزان را ندزدند، به عنوان مظنون سیاسی آزار ندهند یا به بازداشت تهدید نکنند.
موقعيت
نپال
·
نپال امروز از بخت خاتمه دادن به شورش مسلحانه 10 ساله حزب کمونیست نپال (مائوییست)
و دستیابی به صلح پایدار برخوردار است. شاه گیانندرا، در اواخر آوریل 2006 پس از
تقریبا سه هفته اعتصاب عمومی و اعتراضهای خیابانی در سراسر کشور علیه حکومت مستقیم
پادشاه، اختیارات اجرایی کشور را واگذار کرد. اختیاراتی که در فوریه 2005 در دست
گرفته بود، پارلمان قبلی را احیاء کرد و با تشکیل دولتی مرکب از حزبهای پارلمانی
موافقت کرد.
·
آتش بس دو جانبه، مذاکره بین دولت ـ مائوییست ها و برگزاری انتخابات برای تشکیل
مجلس موسسان به منظور تصمیم گیری درباره شکل آینده دولت میتواند پایه های فرآیند
صلحی در حال ظهور باشد.
·
در شورش مسلحانه مائوییستی 10 سال گذشته حدود 13 هزار غیرنظامی در خشونت ها در
مناطق دوردست و نواحی روستایی کشته شدهاند.
·
هشتاد و شش درصد جمعیت نپال با روزی کمتر از 2 دلار زندگی میکنند.
·
نسبت مرگ و میر کودکان نپال، اگرچه در دهه گذشته به شدت کاهش یافته، همچنان زیاد
ـ حدود 59 در هر 1000 کودک کمتر از یک سال ـ است.
·
نیم میلیون کودک اصلا به مدرسه نمیروند.
·
براساس اطلاعات یک هیات ناظر
حقوق بشر سازمان ملل که در نپال مستقر است، موارد نقض حقوق بشردوستانه بین المللی
به وسیله مائوییستها شامل استفاده مداوم از کودکان در «ارتش آزادیبخش خلق»، برخلاف
انکارهای مائوییستها است که کودکان کمتر از 18 ساله را استخدام نمیکنند. در حالی
که کودکان به ظن ارتباط با حزب کمونیست نپال (مائوییست) دستگیر و شکنجه شدهاند،
تعداد زیادی از جوانان در حال حاضر براساس قوانین ضدتروریسم در بازداشت دولت هستند.
در این حال مدارکی در دست است که ارتش سلطنتی نپال نیز از کودکان به عنوان خبرچین
یا جاسوس استفاده میکند.